ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ

Π.ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ

ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ…

Ο λόγος
που μπορώ
να ακούω
μεγάλους αμαρτωλούς 
χωρίς να εκπλήσσομαι,
είναι διότι κι εγώ
έχω
μεγάλες αμαρτίες.
Το ξέρω καλά.
Κι ευχαριστώ το Θεό
γι’ αυτή την επίγνωση.

Τον ευχαριστώ που με αγαπά.
Που με αποδέχεται.
Που με συγχωράει.
Που με ακουμπάει ακόμα, χωρίς να με σιχαίνεται.
Γι’ αυτό, ό, τι κι αν ακούσω, δεν σιχαίνομαι,
εφόσον, αν το καλοσκεφτείς,
κάτι δικό μου ακούω πάλι
στο περίπου.
.

Ο καθένας βέβαια πάει στον πνευματικό που έχει,
και όχι όπου του γυαλίσει κι εντυπωσιαστεί προς στιγμή.
Και όχι εννοείται σε μένα.
Σε κάθε ανάρτηση που γράφω, έρχονται άπειρα μηνύματα – αιτήματα, να έρθω πάτερ να σε βρω να σου μιλήσω, μόνο λίγο, μόνο δέκα λεπτά, μόνο μισή ώρα. Μένω Κύπρο, μα θα έρθω να σε βρω. Μένω Θεσσαλονίκη, μα θα κατέβω όταν μου πεις.
Κι αυτό τώρα, να το γράφουν τριάντα σαράντα άτομα μετά από κάθε ανάρτηση. Κάτσε και μέτρα.
Αυτά δεν γίνονται.
Η διάθεσή σου αυτή, δείχνει την όμορφη ψυχή σου, σίγουρα.

Μα θα σου μιλήσω ειλικρινά: Έχεις γειτονιά. Έχεις ενορία. Έχει εκεί ιερείς, μια χαρά είναι οι άνθρωποι.
Κάποιον θα βρεις που θα σου ταιριάζει και θα νιώσεις όμορφα να ανοιχτείς.
Όλοι οι ιερείς είναι καλοί, κι από μένα σίγουρα καλύτεροι. Ξέρω τι σου λέω.

Κι αν κάποιος νομίζεις πως δεν είναι καλός, κάνε τον εσύ καλό και άγιο, με τον τρόπο σου.
Το ξαναλέω αυτό: κάνε τον εσύ καλό και άγιο, με τον τρόπο σου.
Αν σε δει να μιλάς με ειλικρίνεια, αν δει ένα δάκρυ απ’ τα μάτια σου, αν σε δει να μη λες βλακείες και άχρηστες πολυλογίες, μα αλήθειες, και κάνεις μια κατάθεση ψυχής με αυτογνωσία, και πεις χύμα τις αμαρτίες σου, με σταράτες κουβέντες, αυτό κι αυτό κι αυτό έκανα πάτερ, χωρίς υπεκφυγές και άπειρες ιστορίες, τότε, κι άσχετος να είναι ο παπάς, και χωρίς καμιά πνευματικότητα, κάτι θα νιώσει, θα ραγίσει μέσα του και θα συγκινηθεί.
Κι εσύ θα φύγεις ωφελημένος και συγχωρημένος και χαρούμενος.

Άνθρωποι όλοι.
Αμαρτωλοί.
Για το Θεό,
όλα του κόσμου τα αμαρτήματα μαζί,
σα μια σταγόνα αλμυρή,
στον ωκεανό
της γλυκιάς Του αγάπης.
Όλα εύκολα συγχωρούνται,
όλα προσπερνώνται,
όλα τα ξεχνά η απέραντη Αγάπη
που λέγεται Ιησούς.

Τα μάτια του Χριστού,
κοιτάνε πολύ πιο μακριά απ’ τις αμαρτίες μας.
Δεν ασχολείται όλη μέρα με αμαρτίες ο Χριστός!
Άλλα Τον απασχολούν,
αλλού θέλει να μας πάει,
αλλού δίνει το βάρος, αλλού είναι η καρδιά Του.
Είναι πολύ μπροστά ο Άνθρωπος Αυτός,
που είναι και Θεός!!
Είναι Φως, Ζωή, Ανάσταση,
Χαρά, Ειρήνη,
Γαλήνη και Γλύκα.

Γι’ αυτό,
μην απελπίζεσαι ποτέ,
ό, τι κι αν κάνεις,
έχεις κάνει,
ή θα κάνεις.
Μα για τίποτα σου λέω.

ΠΗΓΗ